ความหมายของคำว่า ' หัวบัว ๑ '

หัวบัว ๒
น. กำไลที่ปลายทั้ง ๒ ข้างเป็นรูปดอกบัวตูม.
หัวบ้านท้ายบ้าน
ว. ทั่วทั้งหมู่บ้าน.
หัวเบี้ย
น. ผู้ที่เก็บและจ่ายเงินในวงถั่วโปเป็นต้น; (โบ) จํานวนเงินขนอนตลาดที่เรียกเก็บเอาไว้ในทีแรก.
หัวโบราณ
ว. นิยมตามแบบเก่าแก่, (ปาก) ครึมาก, ล้าสมัย.
หัวปลวก
น. จอมปลวก, รังปลวกที่เป็นดินสูงขึ้น.
หัวปลี
น. ดอกของกล้วยที่ยังมีกาบหุ้มอยู่ ซึ่งอยู่ถัดจากกล้วยตีนเต่า.
หัวปักหัวปำ
ว. อาการที่หัวถลำไปข้างหน้าเพราะเมาเหล้าเมารถเป็นต้นเช่น คนเมาเดินหัวปักหัวปำ, โดยปริยายหมายความว่า โงหัวไม่ขึ้น เช่นถูกใช้ทำงานจนหัวปักหัวปำ หลงผู้หญิงจนหัวปักหัวปำ.